1. Przedwyjazdowy przegląd wieści.

William wdzięcznie pozuje.

Pociesza mnie tylko myśl, że głupota nie boli. Ale komplikuje kalendarz, nawet bardzo.

Jutro z rana jadę sobie radośnie na ostatnią mą zieloną szkołę w życiu gimnazjalnym, by niedługo potem zostać licealistą, co oznacza piąty już krok do upragnionej emerytury – po narodzinach, przedszkolu, podstawówce i gimnazjum. Byłaby to wieść iście boska, ekstraordynaryjna i lekka niczym coś lekkiego, gdyby nie jeden, mały fakt, który nasunął mi się przy pakowaniu książek.

                Łojezusieimaryjomatkojego, co z blogiem?!

                Zatem ze smutkiem (i spodniami w dłoni) obwieścić muszę, że do komputera dorwę się najwcześniej w czwartek, zatem równo za tydzień. Do tego czasu dorwać mogę jedynie niewieście serce, kleszcza albo jedną z zabranych książek.

                Wszystkie Wasze notki stare i nowe, te średnie również, z przyjemnością przeczytam już następnego dnia po powrocie. Obiecuję!

                No, po wstępie czas zaprosić Was na miszmasz, czyli dość skróconą wersję tego, co przekazać powinienem, żeby przetrwać psychicznie wyjazd.

~*~

                Na początek przyjemny zwyczaj poznany przez LubimyCzytać, a więc stosik. Jako osoba powszechnie lubiąca biblioteki (niestety bez wzajemności, tj. wszystkie ciekawe książki są najniżej, przez co muszę kombinować, aby przechodząc do pozycji kucającej nie zabić wszystkich tych ludzi obok), udałem się po stosik książek, aby lekturą umilać czas jazdy autokarem. Oto zdjęcie – podziwianie walorów artystycznych takich jak doskonałe kadrowanie, zabawa światłocieniem, ciekawa kompozycja czy cudowny magnetowid w tle, jest bardzo mile widziane:

Od góry:

- Opowieść rozbitka Márqueza – po dwóch jego książkach mam szczerą ochotę na więcej, a objętość wprost idealna, by wsadzić do torby;

- Małe zbrodnie małżeńskie Schmitta – urodzenie mnie jest wysoką poprzeczką ustawioną przez moich rodziców, więc ciekaw jestem, czy bohaterowie tego dramatu popełnili jeszcze straszniejsze zbrodnie;

- Król Lear Szekspira – o tym angielskim dramaturgu będzie więcej (no, nie aż tak więcej) w dalszej części notki;

- Wujaszek Wania; Trzy siostry; Wiśniowy sad Czechowa – ponieważ nie czytałem czeskiej literatury, więc autor o takim nazwisku jest naturalnym zastępstwem; a tak całkiem poważnie, w moim przypadku Czechow jest jak prawa fizyki – wiem, że coś takiego jest, ale i tak nie znam; wstyd, zatem zaznajomię się z nim;

- Brudnopis Łukjanienki – nie mylić z Łukaszenką, kochającym demokrację prezydentem Białorusi; to wynik odwiedzenia biblioteki z fanką tego autora.

~*~

                Kocham Szekspira. Piszę to świadomie: jako mężczyzna (sic!), czytelnik, niespakowany do tej pory człowiek, autor najgorszego literackiego bloga świata. Ten Anglik znajduje się na drugim miejscu mojej prywatnej listy Wszyscy ludzie, którym zabrałbym mózg. Wyżej jest tylko Mickiewicz (który podobno spłodził mnóstwo dzieci na Rusi i oczywiście nie mógł to być żaden mój przodek – głęboki zawód i kęs czekolady na pocieszenie).

                Zacznijmy od tego… Z jakim autorem kojarzy Ci się tajemniczy las, magia, postaci pozaziemskie ingerujące w sprawy ludzkie?...

                Tak, Szekspir ze swoim Snem nocy letniej wyprzedził cały romantyzm. Nie dziwię się opiniom, że wszystko w literaturze zostało powiedziane. Cwaniak William na wszelki wypadek napisał na każdy temat: władza, seks, miłość, prostytucja, magia, teatr, relacje rodzinne, walka, krew, zbrodnia, wojna, rody, państwa europejskie, starożytny Rzym, obłęd, samobójstwo, kwiatki, naiwność ludu, pogrzeb, przebieranki międzypłciowe, bliźniaki, rubaszne dowcipy, morze, elfy, alkoholizm, odrzucenie i tak dalej.

                Ale czym byłyby dzieła Szekspira bez jego doskonałej zabawy słowem, zabawnych/okrutnych/niejednoznacznych postaci, krwistych dialogów, perfekcyjnej akcji godnej dzisiejszych filmów…

                Sen nocy letniej opowiada o miłości. Naiwnej, idealnej, którą złamać może tylko magia. Nuda? Y-ym. W żadnym wypadku.

                Bo kiedy Szekspir opisuje miłość, to wiem, że to jest miłość. Jak akcja dzieje się w lesie, to ja czuję ten las. Pomiędzy wierszami wyczuwam trzask gałązek, powiew wiatru, niesamowity zapach, mieszaninę woni wszystkich roślin. Słyszę dialogi zakochanych, obserwuję teatralne próby. Ja nie muszę iść na Szekspira do teatru. Ja czytając dramat, siedzę na środku sceny i szczerzę się jak dzieci w trakcie wizyty Mikołaja/Dziadka Mroza/ojca ze sztuczną brodą.

                Zastanawia mnie właściwie jedno. Czemu część pisana jest wierszem, a część prozą? Mam własne podejrzenie:

                Szekspira polecam. Klasyka nie zawodzi.

~*~

Czas już powoli kończyć, bo zaczynam wyglądać jak głodny wampir, bynajmniej nie taki ze Zmierzchu. Jeśli i druga, baaardzo pośpieszna notka nie zabiła Cię, drogi Czytelniku, to musisz być niesamowicie odporny. Pewnie cyjanek to stały skład Twojej diety.

Pozdrawiam, umierając pod stosem koszulek.